Το Downhill και η φιλοσοφία
Τρίτη, 26 Σεπτέμβριος 2006 03:00
Είναι γνωστό τοις πάσι ότι η φιλοσοφία έχει χαρακτηρισθεί ως η επιστήμη των επιστημών, λόγω του ότι η χρήση της συναντάται σε κάθε τι που αντιμετωπίζουμε στην καθημερινή μας ζωή. Επομένως, λαμβάνοντας ως έναυσμα τους αγώνες που τελέσθηκαν πρόσφατα στη Στενή της Ευβοίας με μεγάλη επιτυχία, αποφάσισα να γράψω δύο λόγια για τη φιλοσοφία που αφορά στο άθλημα της Ορεινής Κατάβασης (Downhill).
Οφείλω να διευκρινίσω, αρχικά, ότι, αν και το άθλημα με γοητεύει ιδιαίτερα, δεν τόλμησα ουδέποτε να το δοκιμάσω. Παρόλα αυτά κατά τη διάρκεια μίας συνομιλίας μου με έναν ευλαβή πιστό της μεταμοντέρνας θρησκείας του Downhill (!!!) σκέφτηκα να θέσω τα εξής ερωτήματα: Ποιους θεωρεί ότι είναι οι στόχοι του Downhill και ποιες οι ευεργετικές συνέπειες για τον αθλούμενο και, κυρίως για τους νέους, οι οποίοι το προτιμούν ιδιαίτερα. Η απάντηση που έλαβα δεν ήταν τόσο κατατοπιστική όσο θα περίμενα, αφού ο ίδιος ο συνομιλητής μου δε φάνηκε να το έχει "ψάξει" πιο πέρα το ζήτημα αυτό από την επιφανειακή και πρόσκαιρη τέρψη που προσφέρει η παραγόμενη αδρεναλίνη, γεγονός που έχει συμβάλει στον χαρακτηρισμό του ως "extreme sport". Αντί αυτού, λοιπόν, θα προσπαθήσω να διατυπώσω κάποιες προσωπικές απόψεις ανταποκρινόμενες στα δύο προαναφερθέντα ερωτήματα.
Αρχικά, ένας από τους σημαντικότερους σκοπούς του Downhill, κατά τη γνώμη μου, που το καθιστά ιδιαίτερα ελκυστικό στα μάτια των δραστήριων νέων, είναι να βοηθήσει τον άνθρωπο να απελευθερωθεί από κάποια έμφυτα πάθη και, ιδιαίτερα, από το συναίσθημα του φόβου. Όπως γνωρίζουμε όλοι όσοι έχουμε ασχοληθεί, έστω και λίγο, με το άθλημα αυτό, τα μέσα για μία επιτυχημένη κατάβαση δεν είναι τόσο η αλκή, ούτε η άρτια τεχνική, αλλά πολύ περισσότερο το θάρρος και η εμπιστοσύνη στις προσωπικές μας δυνάμεις. Είναι, εξάλλου θαυμαστό το γεγονός ότι ακόμα και ένας άνθρωπος ώριμης ηλικίας δεν κωλύεται στην κατάβαση λόγω της σωματικής του αδυναμίας, αλλά περισσότερο επειδή δεν έχει τη δυνατότητα να ξεπεράσει την ανασφάλεια και το συναίσθημα του φόβου, των ψυχολογικών καταστάσεων που διαταράσσουν την εσωτερική του ισορροπία και αποτελούν τροχοπέδη για την ψυχοσωματική του χειραφέτηση. Η θετική, λοιπόν, συνέπεια για κάποιον που ασχολείται με το άθλημα είναι το γεγονός ότι, με τον τρόπο, αυτό ο νέος μαθαίνει να ξεπερνά μαζί με το συναίσθημα του φόβου που του προκαλεί η θέα μιας απόκρημνης πλαγιάς και η κάθε άλλου είδους φοβία, όπως π.χ. της αποτυχίας ή του μοιραίου, που μας συνοδεύουν σε όλη την πορεία της ζωής μας.
Ένας δεύτερος σκοπός που καλείται να εξυπηρετήσει το Downhill είναι η σφυρηλάτηση σχέσεων φιλίας, συνεργασίας και αλληλεγγύης ανάμεσα στα άτομα που συναγωνίζονται για μία θέση στο βάθρο των νικητών, αλλά και ακόμη, να τους διδάξει την αξία της σύμπραξης και της συλλογικής προσπάθειας. Οι νέοι, προσπαθώντας να διαδώσουν στη χώρα μας ένα άθλημα εντελώς άγνωστο μέχρι πριν μερικά χρόνια και, σε συνδυασμό με την καταβολή προσπάθειας για ένα κοινό σκοπό και ένα καλύτερο αποτέλεσμα έρχονται κοντά και κατανοούν τη σημασία της συνεργασίας για την επίτευξη του έργου. Αποβάλλουν, δηλαδή, κάθε συναίσθημα ατομισμού και φιλοτομαρισμού θυσιαζόμενοι για έναν ανώτερο σκοπό, μια ανώτερη αξία· τον αθλητισμό. Έτσι γίνεται κατανοητό πως άλλη μια θετική επενέργεια του απασχολούμενου αθλήματος είναι η άμεση επικοινωνία των νέων, η οποία φαίνεται να εκλείπει στη χαώδη και αποξενωτική ζωή των μεγαλουπόλεων που οδηγεί στην αποπροσωποίηση· το ακριβό τίμημα της αστικοποίησης που καλείται να πληρώσει ο σύγχρονος άνθρωπος.
Τρίτος και τελευταίος στόχος του Downhill είναι, κατά τη γνώμη μου πάντα, η ευκαιρία για γειτνίαση του ατόμου και της φύσης. Αποτελεί, με άλλα λόγια, το μέσο που καθιστά δυνατή την προσπέλαση της μητέρας φύσης από τον άνθρωπο η οποία συνιστά λίκνο ζωής και ευμάρειας. Επομένως, μία ακόμη προκύπτουσα θετική συνέπεια του ακραίου αυτού αθλήματος (extreme sport αγγλιστί!) είναι η συνεισφορά του προς τους νέους στην προσπάθεια τους να πλησιάσουν τη φύση μαθαίνοντας να τη σέβονται και να τη διατηρούν κατανοώντας το γεγονός ότι ο άνθρωπος αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι αυτής.
Συνοψίζοντας τα προαναφερθέντα, γίνεται κατανοητό ότι το εν λόγω άθλημα προσφέρει κάτι πολύ περισσότερο από την εφήμερη ηδονή που μας προξενεί η σκέψη του "extreme" αθλήματος και αυτό μπορεί να γίνει κτήμα του Νταουνχιλλά(!!!) αν εκείνος από μόνος του το αναζητήσει: τη βαθύτερη, δηλαδή, αλήθεια των πραγμάτων.
Χρήστος Κωτσακόπουλος
Δημοσίευση σχολίων μέσω RSS feed
