Μια ημέρα στη Νάουσα
Τετάρτη, 14 Ιούνιος 2006 00:42
Παρακάτω παραθέτουμε μια χιουμοριστική άποψη της διοργάνωσης που έγινε στη Νάουσα για το Megadownhill στις 07.05.2006.Το άρθρο αυτο δεν συμμερίζεται όμως απόλυτα την δική μας θέση.
Μια ημέρα στη Νάουσα
Έκθεσις του μαθητού Γεωργίου Λιόλιο
Μου αρέσει πολύ το ποδήλατο. Μου αρέσει πάρα πολύ επίσης να κινούμαι με το ποδήλατό μου με μεγάλη ταχύτητα πάνω από έδαφος το οποίο δεν είναι ομαλό και, το ομολογώ, να κάνω και κανένα άλμα. Παλαιότερα έκανα το ίδιο με μοτοσυκλέτα, όμως με το ποδήλατο είναι πιο ωραία γιατί δεν κάνει καθόλου θόρυβο και βασίζομαι μόνο στις δικές μου δυνάμεις.
Περιττό λοιπόν, να σας περιγράψω τη χαρά μου όταν διάβασα ότι στα πλαίσια του Παγκοσμίου κυπέλλου Μαραθωνίου, θα διοργανωθεί και αγώνας κατάβασης, γνωστός και ως downhill, στην γειτονική μας ωραία Νάουσα, και μάλιστα Μέγα. Δήλωσα λοιπόν συμμετοχή και αφού έμβασα το όχι και τόσο ευκαταφρόνητο αντίτιμο, περίμενα με αγωνία να έρθει η 6η Μαΐου.
Φήμες που έλεγαν ότι το βάρος της διοργάνωσης θα δοθεί στο αγώνισμα του Μαραθωνίου, τις απέδωσα στην γνωστή νοοτροπία ημών των Ελλήνων να σχολιάζουμε, συνήθως αρνητικά, οτιδήποτε κάνει κάποιος άλλος.
Και φυσικά είχα δίκιο. Οι διοργανωτές του αγώνα δούλεψαν σκληρά για να προσφέρουν στην, ομολογουμένως μικρή, κοινότητα των αποκαλούμενων χάριν ευφημισμού "κατεβασιάρηδων", κάτι εντελώς διαφορετικό από τα συνηθισμένα.
Η μεγαλύτερη έκπληξη ήταν ο εντονότατος σοσιαλιστικός χαρακτήρας του αγώνα. Μάλιστα σε συνδυασμό με την εργατική πρωτομαγιά μια εβδομάδα πριν, θα μπορούσαμε να μιλάμε για Κόκκινο Μάη. Ως γνωστόν στους απανταχού της γης αγώνες downhill ευνοούνται οι πλούσιοι και έχοντες αναβάτες, καθότι ένα αντίστοιχο ποδήλατο είναι αρκετά ακριβότερο από ένα cross country. (Σημείωσις του διδασκάλου: Εάν το XC ποδήλατο είναι carbon με π.χ. XTR, δεν νομίζω να είναι φθηνότερο από ένα DH.)
Όχι όμως στη Νάουσα! Σε ποιόν άλλο αγώνα DH ανά την υφήλιο μπορεί κανείς να ζήσει τόσο έντονα την ταξική πάλη; Μια αξέχαστη εικόνα, μια γροθιά στο στομάχι της πλουτοκρατίας, η στιγμή που ο, καταπιεσμένος από το μέχρι τώρα καταβατικό κατεστημένο προλετάριος με το hardtail, προσπερνά στην ΑΝΗΦΟΡΑ τον υπερόπτη κεφαλαιοκράτη που σπρώχνει το βαρύ (20 κιλά) καπιταλιστικό εργαλείο του με μονό δίσκο (θράσος!) 44 δοντιών!
Οι εκπλήξεις όμως δεν σταματούν εκεί. Ο σύλλογος της Νάουσας, υπογραμμίζοντας και το χαρακτήρα του ως φυσιολατρικός, είχε φροντίσει και για την περιβαλλοντική διαπαιδαγώγηση όποιων συμμετεχόντων είχαν την τύχη να πάθουν κάποια μηχανική βλάβη. Πώς αλλιώς θα είχαν τη δυνατότητα να απολαύσουν την πανέμορφη φύση του Βερμίου αν όχι περπατώντας και σπρώχνοντας το ποδήλατο τους για 3-4 χιλιόμετρα (σε ένα συνεχόμενο κομμάτι, εκτός βέβαια από διάφορα άλλα μικρά) επειδή το έδαφος ήταν επίπεδο ή ΑΝΗΦΟΡΙΚΟ; Δυστυχώς οι τυχεροί ήταν μόνο δύο, από όσο γνωρίζω.
Οι σχεδιαστές της διαδρομής βέβαια, δεν θα μπορούσαν να ξεχάσουν ούτε τα στρατευμένα παιδιά μας. Έτσι ο σκοπός του στρατοπέδου είχε την ευκαιρία να παρακολουθήσει ένα ανεπανάληπτο θέαμα όταν οι downhillers καλούνταν να διασχίσουν ένα επίπεδο, οργωμένο (δυστυχώς όχι πρόσφατα) χωράφι ενός χιλιομέτρου, με τον ιδρώτα να τρέχει ποτάμι κάτω από το full face, διερωτώμενος για πιο θανάσιμο αμάρτημα που διέπραξαν, αυτοτιμωρούνται.
Ακολουθούσε μια σειρά ευφυέστατων τεχνασμάτων που σκοπό είχαν να υπενθυμίσουν στους αμετανόητους Freeriders, εμμέσως πλην σαφώς, πως τα πραγματικά ποδήλατα είναι πρώτον ελαφρά, γιατί πρέπει να σηκωθούν στα χέρια για να περάσουν πάνω από ένα κορμό δέντρου που κλείνει το δρόμο και δεύτερον χαμηλά, με ίσιο τιμόνι μέγιστου πλάτους 540 χιλιοστών, αφού μόνο έτσι μπορούν να περάσουν χωρίς πρόβλημα μεταξύ του συρματοπλέγματος και της πυκνής ακανθώδους βλάστησης.
Και τέλος, ως επιστέγασμα όλων, ο τερματισμός. Οφείλω να ομολογήσω ότι όταν είδα ότι ανάμεσα στους χορηγούς της διοργάνωσης ήταν και μια εταιρία μεταλλικών ικριωμάτων, η αμαρτωλή φαντασία μου άρχισε να οργιάζει. Φανταζόμουν την κατασκευή ενός άλματος (άκουσον άκουσον!) τύπου τραπεζίου (κοινώς tabletop) στο πάρκο του Αγ. Νικολάου για την προσφορά επιπλέον θεάματος στους παρευρισκομένους και την ικανοποίηση των συμμετεχόντων κατά τον τερματισμό του Μέγα Downhill. Όχι όμως! Οι διοργανωτές πρωτοτύπησαν ακόμη μια φορά, και μάλιστα παγκοσμίως, τοποθετώντας την αψίδα του θριάμβου σε ΑΣΦΑΛΤΟ και ΑΝΗΦΟΡΑ!!
Δυσκολεύτηκα πολύ να καταλάβω το σκοπό αυτής της κίνησης, μετά από πολλή σκέψη όμως το βρήκα. Οι διοργανωτές είχαν φροντίσει ακόμη και για την διασκέδαση του κοινού, αναγκάζοντας τους βαρυφορτωμένους με όλα τα παρελκόμενα (full face κράνη, θώρακες, επιγονατίδες κτλ.) αναβάτες να αγκομαχούν προς τη γραμμή του τερματισμού, χαρίζοντας ανεπανάληπτες στιγμές γέλιου στα συγκεντρωμένα πλήθη. Μπράβο!
Εμένα πάντως, αυτή η ημέρα στη Νάουσα μου έδειξε το σωστό δρόμο. Αφού μετανόησα ειλικρινά για τον πρότερο ανέντιμο βίο μου, ξεσκόνισα και λάδωσα την αλυσίδα στο παλιό μου ποδήλατο και περιμένω εναγωνίως τον επόμενο αγώνα όπου θα πλεονεκτούν (τώρα πια είμαι σίγουρος) τα ποδήλατα χωρίς καθόλου ανάρτηση!Εύχομαι όλες οι υποανάπτυκτες χώρες να λάβουν σοβαρά υπ' όψη τους το παράδειγμα της Νάουσας και να μάθουν επιτέλους πως σχεδιάζεται ένας σωστός αγώνας downhill.
?????..
Το παραπάνω κείμενο έχει σκοπό να διασκεδάσει τους αναγνώστες και τις εντυπώσεις από τον αγώνα της Νάουσας.Η ταπεινή προσωπική μου άποψη σαν συμμετέχων, είναι ότι η διαδρομή ενός αγώνα για να χαρακτηρίζεται ως downhill πρέπει να μπορεί να βγει ΚΑΙ με ένα ποδήλατο downhill. Ένας αγώνας που περιλαμβάνει επίπεδα και ανηφορικά κομμάτια και μάλιστα αρκετών χιλιομέτρων, χαρακτηρίζεται παγκοσμίως ως cross country.
Και κάτι άλλο που προσφέρει το DH, είναι το θέαμα. Η συντριπτική πλειοψηφία των μη σχετικών με το αντικείμενο θεατών, βρισκόταν στον Αγ. Νικόλαο και έχασε την ευκαιρία να γνωρίσει ένα διαφορετικό είδος ποδηλασίας. Αυτό που είδαν ήταν κάποιους να κάνουν ακριβώς το ίδιο πράγμα με τους αθλητές του μαραθωνίου, αλλά για κάποιο ανεξήγητο λόγο, ήταν αρματωμένοι σαν αστακοί.
Γιώργος Λιόλιος
Βέροια
Αλλά οι φίλοι μου που έχουν ποδήλατα που ζυγίζουν λιγότερο από 10 κιλά και φορούν εφαρμοστά κοντά παντελόνια ακόμη και το χειμώνα, μου λένε συνέχεια ότι ποδηλάτες είναι μόνο αυτοί που μπορούν να κάνουν τουλάχιστον 145 χιλιόμετρα συνεχούς ανηφόρας χωρίς να σταματήσουν. Εγώ πάλι δεν μπορώ να καταλάβω γιατί, αφού τους αρέσει τόσο πολύ η ανηφόρα, κάνουν σαν τρελοί και προσπαθούν να πάνε γρήγορα μόλις βρουν κατηφόρα. Δεν πειράζει όμως, έχω μάθει να σέβομαι τις προτιμήσεις των άλλων. Και βέβαια χαίρομαι πολύ όταν συναντώ και άλλους που τους αρέσει αυτό που κάνω.
Δημοσίευση σχολίων μέσω RSS feed
